«Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επικοινωνία είναι η ψευδαίσθηση ότι είναι επιτυχημένη».
Οι άνθρωποι είναι περίεργοι-ας το παραδεχτούμε. Εκεί που νομίζεις ότι τους έχεις διαβάσει σωστά, μπαμ, κάνουν κάτι το οποίο ανατρέπει όλες σου τις προσδοκίες. Σε τι οφείλεται όμως αυτό;
Ένας λόγος είναι ότι δεν έχουμε μάθει τους τρόπους με τους οποίους διαβάζουμε τους ανθρώπους. Ένας απ’ όλους είναι να εξασκηθούμε στο να ακούμε και να παρατηρούμε, αντί να μιλάμε και να είμαστε επικεντρωμένοι σε αυτό που θα απαντήσουμε, για να γίνουμε αρεστοί ή αποδεχτοί.
Πολλοί από εμάς έχουμε διαβάσει βιβλία για τη γλώσσα του σώματος ή για τη γλώσσα του προσώπου, τα οποία όμως δίνουν έναν γενικό ορισμό χωρίς να σταθούν στο γεγονός ότι οι άνθρωποι «παράγουν» και τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά που επίσης δηλώνουν συναισθήματα, σκέψεις και προθέσεις. Έτσι μπορεί να έχουμε συγκρατήσει πως αν κάποιος στέκεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και το πόδι του δείχνει εμάς, σημαίνει πως θέλει να κάνουμε παιδιά και να το σκάσουμε στη Χονολουλού.
Πάλι ο λάθος άνθρωπος…
Το συγκεκριμένο άτομο όμως μπορεί να έχει δείξει – κάποια στιγμή που δεν παρατηρούσαμε- πως όταν βρίσκεται κοντά σε παιδιά θέλει να αυτοπυρποληθεί γιατί δεν τ’ αντέχει. Αν αυτό δεν το παρατηρήσουμε, γιατί απλά θέλαμε να μιλάμε για να εντυπωσιάσουμε, θα περιμένουμε αιώνες για να γίνουμε πατέρας/ μητέρα και να το σκάσουμε από τη χώρα με το συγκεκριμένο άτομο. Είναι πολύ χρήσιμο να μάθουμε τη γλώσσα του σώματος και του προσώπου, αλλά να μην βασιζόμαστε αποκλειστικά και μόνο σε αυτή.
Καμιά φορά αυτό που δείχνουν οι άνθρωποι σε σχέση με αυτό που πραγματικά σκέφτονται ή αισθάνονται, έχει μεγάλη διαφορά, όπως για παράδειγμα, οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά πως αν πούνε ψέματα και πιάσουν την μύτη τους, δεν σε κοιτάνε στα μάτια, ισιώσουν τη γραβάτα τους ή σηκωθούν από το τραπέζι με μια απόχη για να πιάσουν πεταλούδες, θα προδοθούν. Έτσι κατά τη διάρκεια μια συζήτησης θα ελέγχουν τις συγκεκριμένες κινήσεις κι εμείς θα είμαστε ήσυχοι ότι μας είπαν την αλήθεια.
Επίσης ένα άλλος λόγος που καταλήγουμε με τον λάθος άνθρωπο είναι ότι οι συναισθηματικές μας αδυναμίες, τη δεδομένη στιγμή μιας γνωριμίας, μας κάνουν να χάνουμε την αντικειμενικότητά μας (και κατ’ επέκταση την παρατηρητικότητά μας όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω). Η ανάγκη μας να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε καθώς και η προσκόλλησή μας σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή. Όσο περισσότερο έχουμε στο μυαλό μας μια συγκεκριμένη κατάληξη για να καλύψουμε μια συναισθηματική ευαισθησία τόσο περισσότερο οδηγούμαστε στην κώφωση και στην τύφλωση.
Για παράδειγμα, θέλουμε να κάνουμε μια σχέση γιατί ήρθε ο καιρός να νοικοκυρευτούμε πριν μας πάρουν τα χρόνια σβάρνα. Μπορεί να θέλουμε να κάνουμε μια νέα σχέση για να κλείσουμε τις πληγές που μας άφησε η προηγούμενη ή θέλουμε να είμαστε με κάποιον/α για να νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια, να βρούμε την χαμένη μας χαρά ή να σταματήσουμε να νιώθουμε μοναξιά.
Ο μέντορας μου κάποτε μου είχε πει: «Ποτέ να μην πηγαίνεις να κάνεις τα ψώνια της εβδομάδας όταν πεινάς». Την στιγμή που μου το είπε δεν το κατάλαβα. Για να μην τον προσβάλω έκανα πως το κατάλαβα. Ύστερα από καιρό συνειδητοποίησα τι μου είπε: «όταν πεινάς (συναισθηματική αδυναμία) αγοράζεις ό,τι σου γεμίζει το μάτι (λάθος άνθρωπος) χωρίς να κάνεις συνειδητή επιλογή αν αυτό που διαλέγεις θα καλύψει τις πραγματικές σου ανάγκες. Με αυτόν τον τρόπο θα πάρουμε λάθος αποφάσεις τις οποίες αργότερα θα είμαστε απρόθυμοι να αναγνωρίσουμε γιατί θα πρέπει να κάνουμε αλλαγές. Και σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές.
Ας σημειώσουμε όλα όσα θα θέλαμε να έχουν ως ποιότητες οι άνθρωποι, τους οποίους θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας , όλα εκείνα που θα έρθουν να κουμπώσουν με τις δικές μας ποιότητες και με την ήδη ολοκληρωμένη μας προσωπικότητα. Στη συνέχεια να μάθουμε τους τρόπους να αναγνωρίζουμε τα παραπάνω διότι έτσι θα είμαστε επικεντρωμένοι σε αυτό που αναζητάμε και θα μας προσφέρει μεγαλύτερες πιθανότητες να επιλέξουμε σωστά.
Βίκυ Τσώκου – enallaktikidrasi.com
