«Έχω 2 παιδάκια 9 ετών και είμαι 12 χρόνια παντρεμένος,σε ένα γάμο που έγινε κατόπιν πιέσεων δικών της,που ποτέ δεν ρωτήθηκα αν θέλω να γίνει κάτι..ή αν έχω λεφτά να φέρω βόλτα το σπίτι…χωρίς επαφές χρόνια τώρα..με τσακωμούς πάντα…καμία επικοινωνία..ούτε καλημέρα….που υπάρχω για να πληρώνω και να τρέχω σε σουπερ μαρκετ και όλα τα σχετικά…που ποτέ δεν θέλει καμία επαφή με τους δικούς μου (χωρίς να έχει συμβεί κάτι)..μόνο με τους δικούς της..που σπίτι επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους δικούς της…που με λίγα λόγια απλά ζω τυπικά…και θέλω να φύγω γιατί απλά θέλω να ζήσω…
θέλω να κάνω οικογένεια με κάποια που θα θέλει εμένα και που απλά θα έχω μια ζωή που θα μοιράζομαι με κάποια που θα με υπολογίζει κι εμένα….που ακόμα και τα παιδιά μου θα τρέχουν στην αγκαλιά μου επιστρέφοντας από τη δουλειά…. και θέλω να κάνω μια νέα οικογένεια γιατί είμαι ακόμα σε ηλικία που με παίρνει να κινήσω τις διαδικασίες και έπειτα να βρω και εγώ κάπου κάποια άλλη, που θα μου δώσει έστω λίγη στοργή αγάπη και ζεστασιά.
Ερώτηση προς όλους εσάς που καταφέρατε να πείτε “φεύγω”…που βρήκατε τη δύναμη να το πείτε στους πρώην συζύγους σας; Πώς το είπατε; Γιατί και εγώ αυτή τη δύναμη ψάχνω. Πνίγομαι κι έχω πεί θέλω να φύγω αλλά πάντα κάτι με κρατάει…».
Απαντάει ο Ψυχολόγος και Υποψήφιος Διδάκτωρ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, κύριος Κωνσταντίνος Μπλέτσος
Αγαπητέ μου φίλε
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την επιστολή σου και η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου είναι …Γιατί τώρα;
Πριν προλάβω να οργανώσω την συλλογιστική μου, άλλη μια απείθαρχη σκέψη πετάγεται θαρρείς από το πουθενά….Τι είναι αυτό που σε αναγκάζει να εξαρτάς την ζωή σού τόσο απόλυτα από τις αποφάσεις άλλων;
Για να ακολουθήσει μια ακόμη …Πως ανέχθηκες όλη αυτή την καταπίεση τόσα χρόνια;
Μέσα στο κείμενο σου διακρίνω, πέρα από την φωνή ενός νέου άνδρα, την φωνή ενός επαναστατημένου εφήβου, ίσως και ενός στερημένου- παραπονιάρικου παιδιού.
Κοίταξε βαθιά μέσα σου και συλλογίσου τον καιρό που αισθάνεσαι πως έχασες. Ψάξε μέσα σου τις φωνές του χθες, άκουσε την ηχώ από την ιστορία σου, αποδέξου αυτό που υπήρξες. Θα έχει πόνο αυτό το ταξίδι και δάκρυ. Μα είναι θαρρώ ο μόνος δρόμος προς την πραγματική ωριμότητα.
Νομίζω πως ζεις την ζωή σαν σε παρένθεση. Σαν να υπηρετείς κάποιο μύθο που λέει πως η ευτυχία είναι κρυμμένη κάπου αλλού.
Τι λέει άραγε αυτό για την προσωπική ή την οικογενειακή σου ιστορία;
Γιατί δεν επιθυμείς απλά να χωρίσεις από τη σύζυγο σου (πράγμα απόλυτα κατανοητό αν η γυναίκα σου συμπεριφέρεται κατά τον τρόπο που περιγράφεις).
Θέλεις άλλη οικογένεια, άλλα παιδιά, άλλη ζωή, θέλεις να γίνεις κάτι άλλο. Θέλεις επιτέλους να αποκτήσεις αυτό που πραγματικά επιθυμούσες.
Μια άλλη οικογένεια, με μια άλλη σύζυγο και άλλα παιδιά που τρέχουν να αγκαλιάσουν τον πατέρα όταν γυρνάει στο σπίτι!
Καλά η σύζυγός, αλλά αναρωτιέμαι, τα παιδιά σου, δεν τρέχουν άραγε να σε αγκαλιάσουν όταν επιστρέφεις;
Για σένα φίλε μου δεν ισχύει το κλασσικό του Σαρτρ “ Η κόλαση είναι οι άλλοι”, αλλά το αντίθετο, “ Ο παράδεισος είναι οι άλλοι”. Ο παράδεισος είναι αλλού.
Κωνσταντίνος Μπλέτσος
Ψυχολόγος-Υποψήφιος Διδάκτωρ Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ανατολής 9-15, 1ος Όροφος
ΤΚ 14231, Νέα Ιωνία Αττικής.
Τηλέφωνο για Ραντεβού: 6977925414
Email: bletsos@gmail.com & info@bletsos.net
Web: http://www.bletsos.net/
