Παραλία. Ξαπλώστρα. Καλοκαιρινό αεράκι. Ήλιος. Θάλασσα. Γυναίκες παντού. Άλλες όμορφες, άλλες με κορμάρες κι άλλες τυλιγμένες συνεχώς με ένα παρεό ή μια πετσέτα.
Και καθώς η ζέστη γίνεται αφόρητη κι ο ιδρώτας ποτίζει τα ήδη καυτά κορμιά, αρχίζω να τις παρατηρώ, ψάχνω να δω ποια με γοητεύει.
Τις τρώω με τα μάτια. Τις χαζεύω και αφήνομαι σε πλούσιες καμπύλες και σφιχτά μπούτια. Μέχρι που για ακόμη μια φορά νιώθω πως ο μύθος καταρρέει.
Τα ψωμάκια σας, τις ραγάδες, τη στραβή σας τη μυτούλα, τα λίγο πεταχτά αυτιά και τη ρίζα στο μαλλί σας, δεν τα παρατηρεί κανένας.
Ξεκολλήστε, κορίτσια, σας αγαπάμε όπως είστε, αυτά είναι λεπτομέρειες που οι άντρες δεν παρατηρούμε καν. Θαυμάζουμε το ωραίο, το σμιλεμένο και το «τέλειο», μα σαν διασταυρώσουμε τα μάτια μας με ερωτικά βλέμματα, γεμάτα αυθορμητισμό και προστυχιά, ο χρόνος σταματά.
Τι κι αν δεν έχασες τα κιλά του χειμώνα! Μπορεί να μην έχεις το σώμα που ονειρεύεσαι, μπορεί να πιστεύεις ότι χρειάζεσαι πλαστική, μπορεί να εύχεσαι να ήσουν άλλη. Αλλά κάθισες να σκεφτείς ότι κάπου, κάποιος θέλει μόνο για δικό του αυτό ακριβώς που είσαι; Ευχήθηκες ποτέ να ήσουν πιο αδύνατη; Ή πιο παχιά; Αν ερχόταν η καλή νεράιδα του παραμυθιού θα της ζητούσες να σου χαρίσει την τελειότητα;
Ξανασκέψου το ή ακόμα καλύτερα ξέχνα το τελείως. Το τέλειο δεν υφίσταται, κι αν το συναντήσεις θα είναι μόνο όταν συμβιβαστείς με τα ψεγάδια σου. Το να είσαι πραγματικά όμορφη, δεν έχει καμία σχέση με το πώς φαίνεσαι, αλλά πάντα έχει να κάνει με το ποια είσαι.
Σας βλέπουμε να γελάτε ανεξέλεγκτα με τις φίλες σας κι έτσι θέλουμε να γελάτε και μαζί μας.Αγαπάμε τις γυναίκες που έχουν την αίσθηση του χιούμορ και όχι ύφη μπλαζέ και μουτσούνες ξινές.
Θέλουμε να μπορούμε να βγούμε για φαγητό, να τσακίσουμε ένα βρώμικο, κάτι που στάζει και μας πασαλείψει τέλος πάντων, πες ένα μπέργκερ με μπόλικη κέτσαπ. Ας λερωθείς ρε. Δε με νοιάζει. Πάλι θα σε βλέπω όμορφη.
Οι άντρες κοιτάνε πολλές. Συμφωνώ. Έχετε δίκιο. Μα αναρωτηθήκατε ποτέ πώς γίνεται να μας καρφώνεται στο μυαλό μία συγκεκριμένη;
Πώς γίνεται να φτάνουμε μερικοί στο σημείο να μας σέρνει απ’ τη μύτη; Και ποιους; Εμάς, τους δήθεν πολυγαμικούς καζανόβες. Έχετε παρατηρήσει ποτέ παιδαράδες με γυναίκες που σκέφτεστε πως δεν τους αξίζουν κι ότι θα μπορούσαν να «χτυπήσουν» καλύτερη; Θα σας πω εγώ πως τον «κατάφερε».
Ήταν αληθινή. Αγνή. Όμορφη, χωρίς περιττά στολίδια. Ήταν ο εαυτός της, και του άρεσε, γιατί μπούχτισε από ντίβες της ίδιας κοπιάς, αυτές που δεν έχουν προσωπικότητα, και επειδή φόραγε εκείνο το χαμόγελο που ξέρεις ότι βγαίνει απευθείας μέσα απ’ την καρδιά.
Αυτή που μας κερδίζει είναι ακομπλεξάριστη, δεν την νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Το να παλεύεις μια ζωή να αγγίξεις το «τέλειο», όπως και αν το έχεις στο μυαλό σου, είναι όνειρο απατηλό. Άπιαστο. Αχρείαστο.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή είναι να είστε ο εαυτός σας σε έναν κόσμο που προσπαθεί να σας κάνει να μοιάζετε όπως οι άλλες.
Κάποια θα είναι πάντα πιο όμορφη, κάποια θα είναι πάντα πιο έξυπνη, κάποια θα είναι πάντα νεότερη, αλλά καμία από όλες αυτές δεν είναι όπως εσείς.
Μην αλλάξετε για να αρέσετε στους ανθρώπους. Να είστε εσείς, και οι σωστοί άνθρωποι θα αγαπήσουν τον πραγματικό σας εαυτό.
via του Παναγιώτη Βακουφτσή για το pillowfights.gr
