Κάθε μέρα χιλιάδες ηλικιωμένοι ανθρώποι στα γηροκομεία περιμένουν με ανυπομονησία κάποιον επισκέπτη ή τουλάχιστον ένα τηλεφώνημα από την οικογένειά τους.
Όταν ένας ηλικιωμένος, τον οποίο οι νοσηλευτές θεωρούσαν γκρινιάρη, πέθανε, οι νοσοκόμες που πήγαν να τακτοποιήσουν το δωμάτιό του βρήκαν κάτι που άγγιξε τις καρδιές τους βαθιά.
Μεταξύ των αντικειμένων του ασθενούς – οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής – βρήκαν αυτό το ποίημα:
Τι βλέπετε νοσηλευτές; Τι βλέπετε;
Τι σκέφτεστε όταν με κοιτάτε;
Έναν εκκεντρικό γέρο, όχι πολύ σοφό.
Που δεν του αρέσει το φαγητό του και δεν ποτέ δεν απαντάει,
Όταν λέτε δυνατά, «μακάρι να το δοκιμάσετε!»
Που δεν φαίνεται να παρατηρεί αυτά που κάνετε.
Και πάντα χάνει… μια κάλτσα ή ένα παπούτσι;
Που αντιστέκεται ή δεν σας επιτρέπει να κάνετε αυτό που θέλετε,
Με μπάνιο και φαγητό, η μεγάλη μέρα για να γεμίσει;
Αυτό σκέφτεστε; Αυτό βλέπετε;
Τότε άνοιξε τα μάτια σου νοσοκόμα. Δεν κοιτάς εμένα.
Θα σας πω ποιος είμαι, όπως κάθομαι εδώ ακίνητος,
Καθώς κάνω το θέλημά σας, καθώς τρώω με τη θέλησή σας.
Είμαι ένα μικρό παιδί 10 ετών, με έναν πατέρα και μητέρα,
Αδελφούς και αδελφές, που αγαπούν ο ένας τον άλλο.
Ένα νεαρό αγόρι δεκαέξι ετών, με φτερά στα πόδια του
Που ονειρεύεται ότι σύντομα θα συναντήσει τον έρωτα.
Ένας γαμπρός στα είκοσι, η καρδιά σκιρτά,
Καθώς θυμάμαι τους όρκους που είχα υποσχεθεί να κρατήσω.
Στα 25 μου, τώρα έχω δικούς μου απογόνους,
Που χρειάζονται την καθοδήγησή μου και ένα ασφαλές, χαρούμενο σπίτι.
Ένας άνδρας στα τριάντα, τα μικρά μου τώρα μεγαλώνουν γρήγορα,
Αγαπημένα μεταξύ τους, με δεσμούς που θα διαρκέσουν.
Στα σαράντα, οι γιοι μου έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει,
Αλλά η γυναίκα μου είναι δίπλα μου και βλέπει ότι δεν πενθώ.
Σε πενήντα, για μία ακόμη φορά, μωρά παίζουν γύρω από το γόνατό μου,
Και πάλι έχουμε παιδιά, η αγαπημένη μου κι εγώ.
Ζοφερές ημέρες με βρήκαν, η σύζυγός μου είναι πλέον νεκρή.
Κοιτάζω το μέλλον, ανατριχιάζω από φόβο.
Γιατί τα μικρά μου όλα έχουν τους δικούς τους απογόνους,
Και σκέφτομαι τα χρόνια και την αγάπη που έχω γνωρίσει.
Είμαι τώρα ένας γέρος και η φύση είναι σκληρή,
Το σώμα θρυμματίζεται, η χάρη και το σθένος παρεκκλίνουν,
Υπάρχει τώρα μια πέτρα εκεί όπου κάποτε είχα μια καρδιά.
Αλλά μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι, ένας νεαρός άνδρας εξακολουθεί να κατοικεί,
Και τώρα πάλι, η ταλαιπωρημένη μου καρδιά φουσκώνει.
Θυμάμαι τις χαρές, θυμάμαι τον πόνο,
Και αγαπώ και ζω τη ζωή μου ξανά.
Σκέφτομαι ότι τα χρόνια, τόσο λίγα, πέρασαν πολύ γρήγορα,
Πρέπει να αποδεχθώ τη γυμνή αλήθεια ότι τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Έτσι, ανοίξτε τα μάτια σας ανθρώποι, ανοίξτε τα και δείτε:
Δεν είναι ένας εκκεντρικός γέρος,
Κοιτάξτε πιο κοντά, να δείτε εμένα!
