Τελευταία είμαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση και χρειάζομαι τη συμβουλή και τη βοήθειά σας. Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου. Για την ακρίβεια με περνάει 47 χρόνια και είναι συνταξιούχος. Εγώ είμαι 32 και εκείνος 79. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι μόνο η διαφορά ηλικίας. Δεν είναι καθόλου υποστηρικτικός και κάθε φορά που κάνω ενέργειες να βρω δουλειά ή κάποιος απαντά σε κάποιο βιογραφικό που έστειλα βγαίνει εκτός εαυτού.
Δεν με αφήνει να δουλέψω. Με θέλει όλη μέρα απίκο στο σπίτι και αναρωτιέμαι γιατί μπορεί να το κάνει αυτό. Χρησιμοποιεί χαζές δικαιολογίες όπως ότι η δουλειά που βρήκα είναι πολύ μακριά και ότι δεν μπορεί να με πηγαίνει κάθε μέρα και η λίστα συνεχίζεται. Δεν έχω δικό μου αυτοκίνητο, αλλά δεν του ζήτησα και ποτέ να με πάει πουθενά.
Είμαι αρκετά νέα για να κλειστώ από τώρα σπίτι. Θέλω να εργαστώ, να κάνω κάτι να δουλέψει το μυαλό μου από το να κάθομαι σπίτι όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα. Δεν έχουμε παιδιά για να πω ότι κάτι με κρατάει πίσω. Είμαστε μόνο εγώ και εκείνος και το μόνο που κάνουμε είναι να βγαίνουμε καμιά βόλτα μαζί πού και πού.
Τουλάχιστον πριν την καραντίνα ταξιδεύαμε συνέχεια, τώρα όμως δεν μπορούμε ούτε αυτό να κάνουμε.
Δεν αντέχω άλλο. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Τον αγαπώ, αλλά έχει γίνει ανυπόφορος. Έχω αρχίσει να ανυπομονώ να έρθει η ώρα που θα τον πάρει ο καλός Θεός κοντά του, για να κάνω κάτι που είναι τόσο αυτονόητο, δηλαδή να εργαστώ. Τι μπορώ να κάνω;
