Όταν ο Anil Prabhakar μπήκε στη ζούγκλα, ήλπιζε να εντοπίσει έναν άγριο ουρακοτάγκο, αλλά κατέληξε να απαθανατίσει μια εκπληκτικά όμορφη πράξη καλοσύνης.
Ο Prabhakar, φωτογράφος της φύσης και φωτορεπόρτερ που ζει στην Ινδονησία, πίστευε πάντα στη δύναμη της φωτογραφίας να προκαλεί τόσο συναισθήματα όσο και κοινωνική αλλαγή. “Ο τρόπος σκέψης μου είναι ότι κάθε φωτογραφία μπορεί να μιλήσει από μόνη της”, δήλωσε ο Prabhakar στο The Dodo. “Μου αρέσει περισσότερο να προσπαθώ να απεικονίσω ένα συναίσθημα με το οποίο μπορώ να συνδεθώ”.
H ιστορία του Anil Prabhakar
Αφού έμαθε για τη δεινή θέση των ουρακοτάγκων λόγω της αποψίλωσης των δασών, ο Prabhakar ασχολήθηκε με το Ίδρυμα Επιβίωσης Ουρακοτάγκων του Βόρνεο. Το 2019, επισκέφθηκε το ίδρυμα, ελπίζοντας να μάθει περισσότερα για τα προγράμματά τους, και εκείνοι προσφέρθηκαν να τον ξεναγήσουν στην προστατευόμενη γη τους.
“Αυτή η οργάνωση διασώζει ουρακοτάγκους από την απώλεια βιοτόπων, τους λαθροθήρες και εκείνους που κρατούνται σε αιχμαλωσία”, δήλωσε ο Prabhakar. “Θα τους διασώσουν και θα τους βοηθήσουν να επιστρέψουν στην άγρια φύση. Τους περιθάλπουν αν είναι τραυματισμένοι και βοηθούν με τα τραύματα που έχουν αντιμετωπίσει. Στη συνέχεια τα μεταφέρουν σε ένα προσωρινό δάσος, όπου μπορούν να συνηθίσουν να είναι άγρια, και τα απελευθερώνουν στο κύριο δάσος”.
Κατά την πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα, ο Prabhakar παρατήρησε ένα μέλος του πληρώματος να μπαίνει σε ένα μικρό ποτάμι. Ρώτησε τους φύλακες γιατί ο άνδρας πλησίαζε τον βιότοπο του ουρακοτάγκου και εκείνοι του είπαν ότι εκεί είχε εντοπιστεί ένα φίδι.
“Τα δηλητηριώδη φίδια είναι επικίνδυνα για τους ουρακοτάγκους, οπότε πρέπει να προσέχουν αυτά τα πράγματα”, δήλωσε ο Prabhakar. “Έτσι, αυτός ο τύπος άρχισε να καθαρίζει αυτούς τους θάμνους κατά μήκος του ποταμού και ήταν σαν να κινείται σε αργή κίνηση, επειδή τα πόδια του κολλούσαν μέσα στη λάσπη”.
Ο Prabhakar παρατήρησε ότι ο άνδρας πάλευε να σηκώσει τα πόδια του – αλλά δεν ήταν ο μόνος που ανησυχούσε. Ένας θηλυκός ουρακοτάγκος που καθόταν κοντά παρακολουθούσε επίσης το δράμα που εκτυλισσόταν.
“Ξαφνικά, αυτός ο ουρακοτάγκος ήρθε πιο κοντά στις όχθες του ποταμού, κάθισε εκεί και παρακολούθησε τι έκανε αυτός ο τύπος”, είπε ο Prabhakar. “Όταν αυτός ο τύπος πάλεψε να τραβήξει τα πόδια του, ο ουρακοτάγκος έβαλε το αριστερό του χέρι στην όχθη του ποταμού και άπλωσε το άλλο χέρι του προς το μέρος του. Ήταν μια υπέροχη χειρονομία”.
Για τρία λεπτά, ο ουρακοτάγκος προσφέρθηκε να βοηθήσει να βγάλει τον άνδρα από τη λάσπη, αλλά ο άνδρας αγνόησε το τεντωμένο χέρι και απομακρύνθηκε. Ο Prabhakar ήταν σοκαρισμένος.
“Για μένα, αυτό ήταν εντελώς πρωτόγνωρο”, δήλωσε ο Prabhakar. “Δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι τέτοιο. Στο μυαλό μου, αυτός ο ουρακοτάγκος προσπαθούσε να τον βοηθήσει. Είναι η ανθρώπινη φύση – αν κάποιος έχει πρόβλημα, πηγαίνεις εκεί και δίνεις ένα χεράκι”.
Το τέλος της ιστορίας
Όταν το μέλος του πληρώματος επέστρεψε στην ακτή, ο Prabhakar τον ρώτησε γιατί δεν είχε δεχτεί το δώρο βοήθειας του ουρακοτάγκου. Ο άνδρας εξήγησε ότι βρισκόταν εκεί μόνο ως “ναυαγοσώστης” και δεν πρέπει ποτέ να εμπλακεί με τα άγρια ζώα. Πρόσθεσε ότι οι ουρακοτάγκοι έχουν τόσο δυνατά χέρια και χέρια που θα μπορούσε να είχε τραυματιστεί, ή ακόμα χειρότερα, ο ουρακοτάγκος θα μπορούσε να χάσει την ισορροπία του και να πέσει στο ποτάμι.
Ο Prabhakar κράτησε τις δυνατές φωτογραφίες που τράβηξε εκείνη την ημέρα για ένα χρόνο προτού αποφασίσει να τις μοιραστεί. Η αντίφαση του ουρακοτάγκου που προσπαθεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο -ακόμα και μετά από όλα όσα έχουν κάνει οι άνθρωποι για να καταστρέψουν το φυσικό του περιβάλλον- άγγιξε βαθιά τον Prabhakar.
Ο Prabhakar πιστεύει ότι υπάρχει ένα σημαντικό μάθημα που μπορεί να ληφθεί από μια τέτοια στιγμή και ήταν ευγνώμων που ήταν εκεί για να το απαθανατίσει και να το μοιραστεί με τον κόσμο.
