Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, έρημοι, μετανάστες στην ίδια τους τη πόλη. Αιχμάλωτοι από τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν αψηφώντας οποιονδήποτε και αν βρίσκεται μπροστά τους. Θλιμμένοι, άκεφοι, που περπατούν με το κεφάλι τους ψηλά, υποδεικνύοντας πάντα το καλύτερό τους εαυτό.Είναι εκείνοι οι ταπεινοί, οι ατόφιοι, οι γεμάτοι αλήθεια, που κάνουν το πόνο τους χαμόγελο και προχωρούν. Αυτοί που δε φοβούνται τη βροχή αλλά χορεύουν μαζί της, ακολουθώντας το ρυθμό της.
Δε μπορεί θα τους έχετε προσέξει και σεις. Είναι αυτοί που δε μιλούν πολύ, οι δυνατοί, οι αθόρυβοι, με τα καθαρά μάτια και την όμορφη ψυχή. Αυτοί που φορούν τη καλημέρα τους στο στόμα και τη χαρίζουν απλόχερα δεξιά και αριστερά, περιμένοντας απλά ένα νεύμα του κεφαλιού για να προχωρήσουν στον επόμενο!
Είναι αυτοί που περπατούν στο σκοτάδι με κλεισμένα φώτα γιατί ξέρουν ότι κάπου παρακάτω, υπάρχει μια έξοδος κινδύνου, που τους περιμένει να φανούν. Αυτοί που μπορεί να έχουν χίλιους λόγους να τα παρατήσουν στην επόμενη στροφή, αλλά βρίσκουν πάντα έναν για να συνεχίσουν, μετατρέποντας ξανά τη νύχτα τους σε μέρα. Αυτοί που αντλούν δύναμη από τη δύναμή τους χτίζοντας ξανά μια πόλη από τις στάχτες της.
Εκείνοι που έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο, αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων, και πιστεύοντας στον εαυτό τους για πολλοστή φορά. Αυτοί που δε σκάβουν σε χωμάτινα λαγούμια να βρουν το δρόμο τους, αλλά τον χαράζουν μόνοι τους κάνοντας λάθη και ξαναρχίζουν από την αρχή.
Είναι αυτοί που παλεύουν με αρρώστιες, θανάτους, προδοσίες και ευκαιρίες που χάνουν και είναι ακόμα ζωντανοί, δίνοντας ξανά στη ζωή τους τη πνοή που της χρειάζεται να συνεχίσουν!
Αν λοιπόν τους συναντήσεις κάπου παρακάτω, μη τους αφήσεις, άπλωσε το χέρι σου και κράτησε τους, σίγουρα έχουν να σου πουν, περισσότερα από όσα ήδη είχες καταλάβει.!
Πηγή: loveletters.gr
