Ένας σοφός άνδρας είπε κάποτε πως δεν μπορείς να περιμένεις από έναν ενήλικα να δώσει ό,τι δεν πήρε ως παιδί. Συχνά παρομοιάζουμε ένα παιδί με μια άγραφη πλάκα. Όσοι είναι γονείς το καταλαβαίνουν: Τα βιώματα της παιδικής ηλικίας παίζουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και του εσωτερικού κόσμου αυτού του νέου ανθρώπου που αύριο-μεθαύριο θα βγει εκεί έξω.
Σίγουρα, ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και για τις επιλογές του όταν γίνεται ενήλικας, αλλά τα διδάγματα, η αγάπη που δίνεις σε ένα παιδί και το πώς το κάνεις να νιώθει καθημερινά καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τι άνθρωπος, συνεργάτης, φίλος, σύντροφος, γονιός θα γίνει αύριο.
Στις σχέσεις σου και στη ζωή σου έχει τύχει να γνωρίσεις ανθρώπους που σε απογοήτευσαν. Ανθρώπους που πραγματικά σε έκαναν ν’ αναρωτιέσαι αν νοιάζονται πραγματικά για το οτιδήποτε, ακόμη και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Πολλές φορές αναρωτήθηκες γιατί ο άνθρωπός μας, ο κολλητός μας, το κόλλημά μας δεν εκτίμησε ποτέ το ενδιαφέρον μας. Πέρασε, άραγε, ποτέ απ’ το μυαλό σου το ενδεχόμενο πως ο άνθρωπος αυτός μπορεί να μην πήρε ποτέ ειλικρινές ενδιαφέρον κι αγάπη απ’ την ίδια του την οικογένεια και γι’ αυτό να μην είναι σε θέση να το δώσει πίσω; Στη ζωή όλα λίγο-πολύ είναι δούναι και λαβείν και δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να δώσει ό,τι δε γνωρίζει, ό,τι δεν πήρε ποτέ!
Πέρασες πολλά βράδια σπάζοντας το κεφάλι σου στην προσπάθεια να καταλάβεις την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά κάποιων ατόμων. Είναι εύκολο, όμως, να μπεις στη θέση τους, αν σκεφτείς πως κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν να λογοδοτήσουν σε κανένα. Δε νιώθουν υπόχρεοι για τίποτα και φυσικά δε ζουν με το φόβο μήπως απογοητεύσουν κάποιον. Όπως δεν υπάρχει και κανείς να τους συγχαρεί όταν το αξίζουν, έτσι δεν υπάρχει κανείς να τους βάλει στη θέση τους όταν χρειάζεται. Και δεν υπήρχε ποτέ.
Κάποιοι ίσως δεν ήταν καλοί μαθητές στο σχολείο και στιγματίστηκαν ως λιγότερο έξυπνοι από άλλους. Άλλοι ίσως δεν κατάφεραν να μπουν στο καλό πανεπιστήμιο κι αργότερα να κάνουν την ονειρεμένη σχέση. Δε βρήκαν δουλειές με λεφτά και ποτέ δεν έγιναν αποδεκτοί απ’ το περιβάλλον τους γι’ αυτό που είναι πραγματικά. Ίσως επειδή από νωρίς στη ζωή τους θεωρήθηκαν αποτυχημένοι.
Υπάρχουν άτομα εκεί έξω που ποτέ δεν έχουν ακούσει ένα «μπράβο» και δεν έχουν δεχτεί τον έπαινο στη ζωή τους. Δεν έχουν γιορτάσει γενέθλια, δε μιλούν με τη μητέρα τους κάθε μέρα στο τηλέφωνο και –το χειρότερο– δεν τους νοιάζει καθόλου που δεν το κάνουν. Αυτό ίσως είναι ελευθερία, αλλά μπορεί συγχρόνως να είναι κι απίστευτη δυστυχία για έναν άνθρωπο.
Αν σου τύχει ν’ αγαπήσεις ένα τέτοιο πλάσμα, έχεις δύο επιλογές. Η μία, ίσως κι η πιο εύκολη, είναι ν’ απομακρυνθείς. Ν’ αποφύγεις να δεθείς μαζί του και να μείνεις στη ζώνη άνεσής σου. Βαθιά μέσα σου, εξάλλου, γνωρίζεις πως μπορεί να σε πληγώσει περισσότερο από πολλούς. Η άλλη επιλογή είναι αυτή που θα διεκδικήσει το χρόνο σου και την προσοχή σου. Ίσως είναι πρόκληση πολλές φορές, αλλά μπορείς να μείνεις δίπλα σ’ αυτόν τον άνθρωπο και να του μάθεις να μη φοβάται. Να του κρατήσεις το χέρι, να του πεις ένα «μπράβο» κι ένα «ευχαριστώ» και να τον βοηθήσεις να επουλώσει τις πληγές του. Μπορείς να του κάνεις το πρώτο πάρτι γενεθλίων της ζωής του και να τον κάνεις να αισθανθεί την ομορφιά του μοιράσματος μεταξύ δύο ανθρώπων.
Ίσως στην τελική να μην καταφέρεις να τον κάνεις ν’ ανοιχτεί περισσότερο, σίγουρα όμως αξίζει να προσπαθήσεις να αναπληρώσεις τα χαμένα χρόνια. Για εκείνον τον άνθρωπο που είναι ξεχωριστός για σένα.
Συντάκτης: Νεφέλη Μπαντελά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
