Πίσω στο 1978, ο Γιώργος Νταλάρας με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων στο τραγούδι, κυκλοφορεί έναν “επετειακό” διπλό δίσκο με τίτλο ”Οι Μάηδες οι ήλιοι μου”, από τους λίγους πολυσυλλεκτικούς προσωπικούς δίσκους στην δισκογραφία του.
Στον δίσκο αυτό ο Γιώργος Νταλάρας συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον συνθέτη Μιχάλη Τερζή αλλά και για πρώτη και μοναδική φορά με τον Γιάννη Σπανό ο οποίος του έδωσε 4 τραγούδια.
Ένα από αυτά ήταν και η αγαπημένη “Αλάνα” σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλο και μουσική Γιαννη Σπανού.
Τραγουδούσε ο Γιώργος Νταλάρας:
“Σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήσουνα νέο παλληκάρι
σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήτανε τέσσεροι φαντάροι
σ’ έστησαν σε μια γωνιά και σημαδεύαν την καρδιά σου
σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήταν πρωί και παγωνιά..”
Για πολλά χρόνια υπήρχε η φήμη ότι πίσω από τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου κρύβεται ο Αριστείδης Παγκρατίδης, που μέχρι σήμερα αποτελεί αντικείμενο διαμάχης αν ήταν πράγματι ο διαβόητος δράκος του Σέιχ Σου.
Το ιστορικό πίσω από τον δράκο του Σέιχ Σου
Μάρτιος του 1957 και μία καθηγήτρια του Αμερικανικού Κολλεγίου κάνει βόλτα στο δάσος του Σέιχ Σου. Ένας άγνωστος της επιτίθεται με πέτρα, με την καθηγήτρια να σώζεται χάρη στις φωνές της που άκουσαν άλλα άτομα που περιφέρονταν στον δασάκι.
Οκτώβριος του 1958 και ένα ερωτευμένο ζευγάρι δέχεται την επίθεση αγνώστου, ενώ το ίδιο συμβαίνει με άλλο ζευγάρι τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Το ίδιο άτομο, εκμεταλλευόμενο το σκοτάδι και την πυκνή βλάστηση, αποπειράται να σκοτώσει με πέτρα τους Παναγιώτη Αθανασίου και Ελεωνόρα Βλάχου. Ο ίδιος επιχειρεί να βιάσει την κοπέλα, ενώ από θαύμα -καθώς η παγωνιά ανέκοψε την αιμορραγία- το ζευγάρι σώζεται. Το ημερολόγιο δείχνει 19 Φεβρουαρίου 1959. Δεν θα έχουν την ίδια τύχη ο ίλαρχος Κωνσταντίνος Ραϊσης και η φίλη του Ευδοξία Παληογιάννη, που θα βρεθούν νεκροί στις 6 Μαρτίου 1959 στην περιοχή του αεροδρομίου της Μίκρας. Το επόμενο «χτύπημα» έρχεται στις 3 Απριλίου 1959, με τη δολοφονία της εργαζόμενης στο Δημοτικό Νοσοκομείο, Μελπομένης Πατρικίου.
Η φήμη του «δράκου» αρχίζει να απλώνεται στη Θεσσαλονίκη. Οι γυναίκες κλείνονται στα σπίτια τους, τα ζευγάρια αποφεύγουν τις βραδινές βόλτες και ο δράστης επικηρύσσεται για εκατό χιλιάδες δραχμές.
Για σχεδόν πέντε χρόνια η ιστορία είχε ξεχαστεί κι ο φόβος είχε καταλαγιάσει, έως τη νύχτα που ο Αριστείδης Παγκρατίδης πήδηξε τη μάντρα του ορφανοτροφείου με σκοπό να ερωτοτροπήσει με κάποιο κορίτσι από τις τροφίμους του.
Η σύλληψη του Αριστείδη Παγκρατίδη
Ο Αριστείδης Παγκρατίδης, συνελήφθη, ύστερα από την επίθεσή του σε 12χρονη τρόφιμο του ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος», δικάστηκε τον Οκτώβριο του 1964 και καταδικάστηκε σε θάνατο.
«Νεαρός ανώμαλος εισέβαλεν εις το ορφανοτροφείο Μέγας Αλέξανδρος κρατών λίθον ανά χείρας και απεπειράθη να βιάσει κοιμωμένην ανήλικον τρόφιμον!», έγραφε η εφημερίδα Ελληνικός Βορράς στις 8 Δεκεμβρίου 1963.
Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων ομολόγησε ότι αυτός ήταν ο διαβόητος «Δράκος του Σέιχ Σου».
Ο Παγκρατίδης γρήγορα ανακάλεσε την ομολογία του ισχυρίστηκε ότι ελήφθη κατόπιν ψυχολογικών πιέσεων και σωματικής βίας και έως τη στιγμή της εκτέλεσής του παρέμεινε σταθερός υποστηρίζοντας την αθωότητά του.
«Όσα λένε για τα εγκλήματα είναι ψέματα. Δεν σκότωσα κανέναν εγώ. Παραδέχομαι ότι πήγα στο ορφανοτροφείου του Μεγάλου Αλεξάνδρου για να βιάσω καμιά κοπέλα, αλλά γι’ αυτό φταίει το κρασί και το χασίς. Αυτήν την πράξη την έκανα και το ομολογώ. Δεν σκότωσα, όμως, για να πάρω χρήματα. Από μικρό παιδί βασανίζομαι. Πουλούσα το σώμα μου για 10 δραχμές για να φάω. Πουλούσα το αίμα μου στον Ερυθρό σταυρό για να πάρω λίγα χρήματα, για να φάω. Δεν είμαι εγκληματίας. Αν ήθελα να γίνω εγκληματίας θα σκότωνα τον δολοφόνο του πατέρα μου που ζει σήμερα στο χωριό μας. Ομολογώ ότι έσφαλα. Έσφαλα πολύ. Και γι’ αυτό θέλω να με δικάσετε. Μέσα στη φυλακή είδα πολλά και κατάλαβα πολλά. Τώρα άλλαξα και γι’ αυτό θέλω να τιμωρηθώ».
Τελικά τον Φεβρουάριο του 1966, καταδικάστηκε σε θάνατο ως άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια και δυο χρόνια αργότερα, στις 16 Φεβρουαρίου του 1968 εκτελέστηκε στον τόπο που εγκλημάτισε, στο δάσος του Σέιχ σου.
«Μανούλα μου είμαι αθώος», ήταν τα τελευταία λόγια του πριν πέσει νεκρός.
Οι αμφιβολίες για το αν τελικά ο Αριστείδης Παγκρατίδης ήταν ο «δράκος»
Έκτοτε και έως σήμερα, το αν ήταν αθώος ή ένοχος, παραμένει αμφισβητούμενο, με τους περισσότερους να υποστηρίζουν ότι ήταν αθώος, τελικά.
Ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαρούχας στο βιβλίο του «Ο δράκος που διέφυγε», δηλώνει ευθαρσώς ότι ο Παγκρατίδης δεν ήταν ο «δράκος» και αφήνει να εννοηθεί ότι ξέρει ποιος ήταν. Παρομοίως, όλοι του οι συνεντευξιαζόμενοι μιλούν για μια «από πολύ ψηλά πίεση να ενοχοποιηθεί» ο Αριστείδης.
Η αλήθεια πίσω από την Αλάνα
Για αρκετά χρόνια υπήρχε η λανθασμένη εντύπωση πως η Αλάνα γράφτηκε για τον Αριστείδη Παγκρατίδη που καταδικάστηκε και εκτελέστηκε άδικα. Η αλήθεια είναι πως είναι ένα τραγούδι, με ευρύτερο, αντιδικτατορικό περιεχόμενο.
Στο βιβλίο ” Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους”, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος εξηγεί:
”Ο Σπανός μου είχε δώσει τη μελωδία του τραγουδιού, για να γράψω τους στίχους.΄Εγραψα αυτά που πίστευα, αλλά ο Σπανός μου έλεγε ότι μ’ αυτούς τους στίχους η λογοκρισία της χούντας θα γίνει θηρίο. “Ας γίνει”, είπα. “Θα βγάλουμε το τραγούδι, όταν κάποτε θα αλλάξουν οι καιροί”. Τότε μπήκε στη μέση η Μοσχολιού. “Θα καθαρίσω εγώ”, είπε.
“Πως; Ο Λαδάς είναι κουμπάρος μου και η θέση του στην κυβέρνηση, όπως και η επιρροή του μεγάλη. Θα πάω να τον βρω, θα τον παρακαλέσω και ίσως γίνει κάτι…” Εγώ γελούσα.
Ήξερα ότι ένα τέτοιο τραγούδι σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να σπάσει το λογοκριτικό τείχος της δικτατορίας.Όπως κι έγινε. Ο Λαδάς μόνο που δεν έδειρε τη Μοσχολιού.
Έτσι, το τραγούδι έμεινε στο συρτάρι και βγήκε πανηγυρικά, όταν επανήλθε η δημοκρατία στην Ελλάδα”. Κυκλοφόρησε το 1978, όταν ο Γιώργος Νταλάρας κυκλοφορεί τον “επετειακό” διπλό δίσκο με τίτλο ”Οι Μάηδες οι ήλιοι μου”,
Ερμηνεία: Νταλάρας Γιώργος
Άλμπουμ: Οι Μάηδες οι ήλιοι μου
Συνθέτης: Σπανός Γιάννης
Στιχουργός: Παπαδόπουλος Λευτέρης
Έτος Κυκλοφορίας: 1978
Σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήσουνα νέο παλικάρι
σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήτανε τέσσερις φαντάροι
σ’ έστησαν σε μια γωνιά και σημαδεύαν την καρδιά σου
σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήταν πρωί και παγωνιά
Σε καρτερούσε η ζωή και μια παραδουλεύτρα μάνα
κι έγινες κείνο το πρωί κόκκινο κρίνο στην αλάνα
Σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι έκλαιγε η μοίρα σου παρέκει
σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι είχε κι ο χάροντας τουφέκι
σ’ έστησαν σε μια γωνιά και τους κοιτούσες και γελούσες
σ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήταν πρωί και παγωνιά
Σε καρτερούσε η ζωή και μια παραδουλεύτρα μάνα
κι έγινες κείνο το πρωί κόκκινο κρίνο στην αλάνα
