Το άγχος είναι δεύτερη φύση μας και πώς να μην είναι άλλωστε όταν απ’ την ώρα που ξυπνάς μέχρι την ώρα που κοιμάσαι τρέχεις σαν τον Βέγγο. Γέμισε ο τόπος με αγχώδεις διαταραχές και η αλήθεια είναι πως κανείς δεν ξέρει πώς να τις διαχειριστεί.
Βλέπεις στην Ελλάδα ξέρουμε όλοι που να πάμε αν σπάσουμε ένα πόδι, ένα χέρι, ένα κεφάλι( κούφια η ώρα) αλλά κανείς δεν ξέρει πού να πάει όταν έχει άγχος που του δυσκολεύει την καθημερινότητα. Πλέον πολύς κόσμος πάσχει από κρίσεις πανικού. Στην πλειονότητά τους είναι νέοι άνθρωποι, στις πλάτες των οποίων έχει πέσει το βαρύ φορτίο που ονομάζεται κρίση.
Διαφήμιση
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, είναι ικανοί να βιώσουν μια κρίση πανικού. Είναι ξαφνική κι αιφνίδια η επίσκεψή της και δε λογαριάζει ευγένειες στο χρόνο που θα αποφασίσει να στρογγυλοκάτσει δίπλα σου. Είναι αναιδής και τρομακτική, ανάθεμα την.
Άτομα που βιώνουν πανικό βρίσκονται συνεχώς σε εγρήγορση. Η καρδιά τους βαράει ταμπούρλο και η ανάσα τους βγαίνει κοφτή σαν να έχουν τρέξει χιλιόμετρα. Βρίσκονται συνεχώς κάτω από ένα καθεστώς τρόμου. Ανάλογα με το σημείο που τους έτυχε η πρώτη τους κρίση μαθαίνουν να αποφεύγουν μέρη που μπορεί να τους κάνουν να νιώσουν άβολα και να επιδεινώσουν την κατάστασή τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να απομονώνονται και να κλείνονται στην ασφάλεια του σπιτιού τους και των οικείων τους.
Μην βιαστείς να τους κρίνεις. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να συναναστρέφεσαι άτομα που το βιώνουν. Δεν ξέρουν τι θέλουν και πως το θέλουν. Στην πραγματικότητα δεν φταίνε ούτε οι ίδιοι. Απλά φοβούνται πολύ και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτό που τους χτύπησε την πόρτα. Θέλουν απελπισμένα να νιώσουν πως είναι ασφαλείς, πως τους καταλαβαίνεις και πως θα είσαι εκεί να τους προστατεύεις από κάθε πιθανό κίνδυνο.
Κίνδυνος: λέξη κλειδί. Παντού βλέπουν κίνδυνο. Παντού νιώθουν ευάλωτοι κι αδύναμοι. Ακόμη και όταν βρίσκονται σε ασφαλές για εκείνους περιβάλλον η αίσθηση του φόβου μπορεί να τους αποσυντονίσει τελείως. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τρελοί. Έχουν απόλυτη επίγνωση του γεγονότος πως οι φόβοι τους είναι παράλογοι. Ξέρουν πως δεν θα λιποθυμήσουν, πως δεν θα πεθάνουν, πως δεν είναι αληθινό το αίσθημα που βιώνουν. Κι όσο το εξηγούν με τη λογική τόσο θυμώνουν που δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτή την έμμονη σκέψη που τους ακολουθεί όλες τις ώρες της μέρας.
Οι κρίσεις θέλουν υπομονή, αντοχή και συμπαράσταση. Δε θέλουν εκφράσειςτου τύπου: «είσαι δυνατός, πάντα ήσουν, τι στο καλό έπαθες, ηρέμησε κι όλα θα γίνουν». Δεν είναι πονοκέφαλος για να ξεφύγεις από αυτές. Είναι ο τρόπος που βρίσκει ο εαυτός σου να σου φωνάξει πως τον ζορίζεις, πως κάτι κάνεις λάθος, πως θέλει να τον ακούσεις. Θέλει θεραπεία και ειδικό. Θέλει να δώσεις χρόνο και κόπο. Να εκτεθείς σε αυτά που φοβάσαι και να τα απομυθοποιείς σιγά-σιγά σαν να μαθαίνεις να περπατάς σαν πρώτη φορά. Θέλει αγάπη.
Ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνεις τι περνάει ο άλλος απέναντί σου μην τον χλευάσεις. Μάθε να ακούς και να συμπονάς. Αυτός έχει ένα βάσανο που εύχεται να μη σου συμβεί ποτέ. Αυτός νευριάζει που οι άλλοι συνεχίζουν τη ζωή τους κι εκείνος δεν μπορεί. Αυτός ξαγρυπνάει γιατί δεν μπορεί να αποκοιμηθεί απ’ το άγχος όταν εσύ ροχαλίζεις του καλού καιρού.
Το χειρότερο που μπορείς να κάνει σε όποιον πάσχει από αγχώδη διαταραχή είναι να μη σταθείς στο πλευρό του, να μην δείξεις κατανόηση και σεβασμό σε αυτό που περνάει. Άλλωστε, όπως είπαμε η κρίση πανικού χτυπάει παντού και δεν κάνει εξαιρέσεις.
Κι εύχομαι να μην χτυπήσει ποτέ τη δική σου πόρτα.
