Αν ρίξεις μια ματιά στα ζευγάρια που προβάλλονται απ’ τον κινηματογράφο ή απ’ τα social media γενικότερα, θα παρατηρήσεις ότι πρόκειται για τα τέλεια ζευγάρια, που κάνουν τα πάντα μαζί, είναι μονίμως χαμογελαστά και κυρίως δεν τσακώνονται ποτέ. Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι που κατατάσσει ένα ζευγάρι στην κατηγορία του τέλειου.
Οι καβγάδες κι οι τσακωμοί είναι λέξεις άγνωστες για την καθημερινότητά τους κι εμείς, οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, μένουμε με το στόμα ανοιχτό και τους θαυμάζουμε.
Είναι όλα ψέματα. Μία τεράστια ροζ καλοφτιαγμένη φούσκα, σαν αυτές που μου αρέσει πολύ να σκάω. Μάντεψε∙ δεν υπάρχει ζευγάρι που να μην τσακώνεται. Ή για να το θέσω σωστότερα, δεν υπάρχει υγιές ζευγάρι που να μην τσακώνεται. Σίγουρα, τα νεύρα κι οι φωνές δεν είναι και το πιο ευχάριστο κομμάτι μίας σχέσης, αλλά όταν μπαίνεις στη διαδικασία να τσακωθείς, σημαίνει ότι ακόμα νοιάζεσαι.
Όταν υπάρχει καθημερινή τριβή μ’ έναν άνθρωπο είναι φυσικό κι επόμενο πως θα δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, εντάσεις και νεύρα. Δεν πάει να είναι κι ο έpωτας της ζωής σου, ο πατέρας των παιδιών σου, ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο, ο Θεός ο ίδιος, κάποια στιγμή, όλο και κάτι θα κάνει που θα σου σπάσει το νευρικό σύστημα. Και θα γκρινιάξεις, και θα φωνάξεις, και θα τσακωθείς, γιατί νοιάζεσαι για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου.
Το ότι μία συμπεριφορά του σε πληγώνει, σημαίνει πως τον υπολογίζεις. Κι ο τσακωμός δεν είναι δείγμα ασυνεννοησίας κι ένδειξη χωρισμού, αλλά τρόπος να διορθωθούν τα μεταξύ σας κακώς κείμενα, έτσι ώστε η σχέση σας να συνεχίσει να υφίσταται, ακόμα πιο υγιής.
Αυτοί που δεν τσακώνονται ποτέ είναι αυτοί που έχουν κουραστεί να προσπαθούν. Αυτοί που έχουν εγκαταλείψει τη σχέση τους στο έλεος του θεού. Ή ακόμα χειρότερα, είναι απλώς αδιάφοροι. Δε γούσταραν και ποτέ ουσιαστικά, οπότε δε βρίσκουν κάποιο νόημα στο να τσακώνονται και να χαλάν τη ζαχαρένια τους για ένα άτομο το οποίο απ’ την αρχή δεν τους έκανε κι ιδιαίτερο κλικ.
Αυτά τα ζευγάρια είναι τα πιο δυστυχισμένα από όλα, γιατί δε ζουν μαζί, απλώς συνυπάρχουν. Δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλο σε βάθος. Είναι απλά δύο άνθρωποι που παίζουν θέατρο, προσπαθώντας να μιμηθούν την εικόνα του τέλειου ζευγαριού, που προβάλουν τα κοινωνικά πρότυπα.
Η σιωπή κι η αδιαφορία μπορούν να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερη ζημιά από μία απλή σύγκρουση. Η έλλειψη τσακωμών, μερικές φορές, δεν είναι δείγμα ευτυχίας. Είναι σημάδι της έλλειψης επικοινωνίας. Κι όταν η επικοινωνία απουσιάζει, το τέλος πλησιάζει. Κι είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζεις. Ναι, δε θα φανεί στη χαμογελαστή σέλφι που θα ανεβάσετε μαζί στο ίνσταγκραμ, αλλά εσύ μέσα σου το ξέρεις ήδη.
Φώναξε, θύμωσε, κλάψε, ζήτησε συγγνώμη αν έχεις κάνει κάποιο λάθος απ’ τη μεριά σου. Τα συναισθήματα πρέπει να βγαίνουν στην επιφάνεια, είτε είναι ευχάριστα είτε είναι δυσάρεστα. Αν τα κρατάς καταπιεσμένα μέσα σου, μόνο και μόνο για να αποφύγεις μία σύγκρουση, κάποια στιγμή θα φουσκώσουν και θα γίνει έκρηξη. Και τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ χειρότερο από έναν απλό τσακωμό.
Και στην τελική, μόνο η Μπάρμπι και ο Κεν δεν τσακώθηκαν ποτέ. Δύο κομμάτια πλαστικού που ζούσαν σε κουκλόσπιτο. Κι εσύ δεν είσαι ούτε από πλαστικό ούτε σκοπεύεις να ζήσεις όλη σου τη ζωή πίσω από μία βιτρίνα, σωστά;
