Κυριακάτικο πρωινό στην κουζίνα και η σύζυγος τηγανίζει αυγά.
Ο σύζυγος, αγουροξυπνημένος, ετοιμάζει τον καφέ, πίνει μια γουλιά και μετά πάει και στέκεται ακριβώς δίπλα από την σύζυγο, παρατηρώντας προσεκτικά τα αυγά.
Πίνει άλλη μια γουλιά καφέ…
Και αρχίζει να φωνάζει πανικόβλητος: – Πρόσεχε…ΠΡΟΣΕΧΕ!
Βάλε κι άλλο βούτυρο! θεούλη μου! Έχεις βάλει μαζί στο τηγάνι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!
Γύρνα τα. Γύρνα τα ΤΑΡΑ!
Χρειάζονται κι άλλο βούτυρο. Μα που θα βρούμε κι άλλο ΒΟΥΤΥΡΟ; Πραία…
ΠΡΟΣΕΧΕ, θα σου ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ!
Προσεχτικά… ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ!
Σου είπα ΠΡΟΣΕΧΕ! Ποτέ δεν μ’ ακούς εμένα… ΠΟΤΕ! Γρήγορα!
Γύρνα τα ΓΡΗΓΟΡΑ! Είσαι τρελή; Τα έχεις παίξει; Ξεχάσεις να τα αλατίσεις, όλο το ξεχνάς το αλάτι.
Βάλε αλάτι. ΑΛΑΤΙ! ΒΑΛΕ ΑΛΑΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ!
Η γυναίκα έχει μείνει αποσβολωμένη.
– Τι έπαθες άνθρωπε μου;
Τι φωνάζεις μέσα στο αυτί μου; Ο σύζυγος ξαφνικά ηρεμεί τελείως και απαντάει…
-Ήθελα να σου δείξω πως είναι να σε έχω συνοδηγό όταν οδηγάω.
