Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις
Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις…
Δε με νοιάζει να αναμασάς συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει.
Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δε θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο…
Εγώ θέλω να είμαι εικόνες, και μυρωδιές και φαγητά και κακαρίσματα κάτω από τα σκεπάσματα…
Θέλω να είμαι γαργαλητά μέχρι να σου κοπεί η αναπνοή και να φωνάξεις «έλεος» για να σταματήσω, να είμαι «κού-κου τζα» πίσω από τοίχους και έπιπλα, η ενυδατική που βάζω πριν πάω για ύπνο και κάθε φορά που την μυρίζεις κάνεις «αχ αυτό μυρίζει μαμά»…
Τι θα θυμούνται τα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν;
Θέλω να είμαι καμένα κουλουράκια στο φούρνο, πετυχημένα τυροπιτάκια, αυτοσχέδιες τούρτες γενεθλίων με μπόλικα «σκουληκάκια» σοκολάτας από πάνω.
Να είμαι η μοναδική τόσο παράφωνη και μπάσα φωνή στα γενέθλιά σου και όλες εκείνες, οι αστείες, οι βροντερές, οι ψιλές που έκανα όταν σου διάβαζα παραμύθια.
Αυτά που θέλω να θυμάσαι όταν μεγαλώσεις είναι μια οικογένεια σαν ανοιχτό όστρακο, τη δική μας, ένα σπίτι ζωντανό, με μια γόνιμη ακαταστασία.
Την ακαταστασία των ανθρώπων που δημιουργούν, ζωγραφίζουν, παίζουν, αράζουν και δεν κάνουν εκπτώσεις στις στιγμές τους, στην ίδια τη ζωή για να παραμείνει το πάτωμα γυαλιστερό και οι ξύλινες επιφάνειες λείες.
Με πεταμένα βιβλία στο πάτωμα, ανακατεμένα με παιχνίδια, μια κάλτσα που έχασε το ταίρι της για πάντα και άπλυτα μπολ από κορν φλεικς στο νεροχύτη.
Δε θέλω να λες η μάνα μου «θυσιάστηκε» για μένα, γιατί δεν το έκανα ποτέ.
Κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου δεν έκλεβε τίποτε από την ανεξαρτησία μου, ήταν επιλογή μου. Κρατούσα χώρο για τον εαυτό μου όταν κοιμόσουν, έλειπες στο σχολείο ή για διακοπές στους παππούδες.
Αλλά και όταν ήμασταν μαζί, στον ίδιο χώρο, κάνοντας διαφορετικά πράγματα.
Θέλω όταν μεγαλώσεις να με θυμάσαι δίπλα σου όποτε με χρειάστηκες.
Δεν θέλω να ξεχάσεις τους καυγάδες μας, τα «όχι» μου, τις μέρες που μου φώναξες ότι με μισείς γιατί δεν σε καταλαβαίνω, γιατί όλες αυτές οι στιγμές τελικά μας πήγαν πιο μπροστά.
Γιατί κι εσύ σήμερα κατάλαβες ότι τα όρια ήταν ένδειξη αγάπης, αλλά κι εγώ νιώθω ήρεμη που δεν σου χαρίστηκα σε πολλά, όσο κι αν μέσα μου το μόνο που ήθελα ήταν να σου λέω μόνο «ναι σε όλα».
Κι αν δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά που εγώ θέλω, ας θυμάσαι αυτό:
Πως το μόνο όνειρο που έκανα για σένα ήταν να είσαι ευτυχισμέν@ και γελαστ@. Τα υπόλοιπα όνειρα, για το τι θα γίνεις και τι θα κάνεις στη ζωή σου τα άφησα σε σένα.
Γιατί εσύ και μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τι σου γεμίζει την ψυχή.
Το υπέροχο αυτό κείμενο έγραψε η Αποστολία Καζάζη. Η οποία έχει γράψει και το εξίσου υπέροχο “Η μάνα είναι σαν το αλάτι. Αν λείπει όλα είναι άνοστα.” Ένα ζεστό κείμενο για να μας θυμίζει και να μας απαλύνει.
Αλλά αυτό, αυτό εδώ το κείμενο της Αποστολίας, στο τώρα, έρχεται και απαντάει στο δικό μου κείμενο “Τι θα θυμούνται τα παιδιά μου από εμένα όταν μεγαλώσουν;”
Που ανάμεσα στα υπόλοιπα αναρωτιέμαι και τα εξής…
“Θα θυμηθούν άραγε όλα αυτά που λέγαμε μαζί κάθε φορά που τους χάιδευα το κεφάλι και τους φιλούσα τις πληγές; Όλες τις πληγές. Και εκείνες που φαίνονται και εκείνες που δεν φαίνονται.
Θα θυμούνται τα λόγια μου για το πόσο ικανοί και έξυπνοι είναι για να κατακτήσουν τον κόσμο; Για να προσφέρουν σε άλλους ανθρώπους; Για να έχουν ενσυναίσθηση και να πετύχουν μια όμορφη ζωή;
Όταν μεγαλώσουν λοιπόν, θα θυμηθούν κάτι από όλα αυτά; Προφανώς όχι όλα αυτά. Είναι αδύνατον. Πρέπει να τα θυμηθούν όλα όμως; Δεν ξέρω.”
Αξίζει τόσο πολύ να διαβάσεις και αυτό το κείμενο. “Τι θα θυμούνται τα παιδιά μου από εμένα όταν μεγαλώσουν;”
Λίζα
