Η ουσία όμως βρίσκεται στην πραγμάτωση εκείνων των εσωτερικών επιθυμιών που κάνουν το άτομο καλύτερο μέσω της πνευματικής ωρίμανσης, της συναισθηματικής εξέλιξης και της εμβάθυνσης της σκέψης του
Σε μια περίοδο κοινωνικής αναταραχής κι ανασφάλειας, στο σημερινό άρθρο θα μιλήσουμε για την υπομονή και την επιμονή που χρειάζεται το άτομο στην επίτευξη των στόχων του και στην κατάκτηση των ονείρων του.
Η λέξη «υπομένω» ορίζεται ως αντέχω, υποφέρω. Γλωσσολογικά η πρόθεση «υπό» εκφράζει την πίεση και το βάρος που ενέχει η υπομονή ως στοιχείο αφού το άτομο μένει κάτω από δύσκολες συνθήκες. Από την άλλη, η λέξη «επιμονή» ορίζεται ως η επανάληψη μιας πράξης ή συμπεριφοράς πάρα τα εμπόδια. Φαίνεται λοιπόν η υπομονή και η επιμονή να έχουν μια κοινή βάση: την συνέχεια ή επανάληψη μιας κατάστασης. Αυτό που διακρίνει τα δύο στοιχεία είναι η παθητική αποδοχή κατά την υπομονή και η ενεργητική συνέχεια στην επιμονή.
Αυτή η διαφοροποίηση όμως όχι μόνο δεν οδηγεί στην αναίρεση της μίας έννοιας από την άλλη αλλά τουναντίον, στην σύμπτυξή τους ώστε να καταλήξουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα: την πραγμάτωση του στόχου. Είναι γεγονός ότι η κατάκτηση των μακροπρόθεσμων επιθυμιών ενέχουν κόπο, χρόνο και φυσικά δυσκολίες. Το άτομο που επιμένει, θα αντιμετωπίσει συνθήκες και καταστάσεις, τις οποίες ενίοτε θα υπομένει, όταν η κούραση και η απογοήτευση πιθανά το ταλανίζουν. Η ουσία όμως της κατάκτησης βρίσκεται στην επιμονή και όχι στην παραίτηση. Άλλωστε στην προκειμένη, ένα συνώνυμο και των δύο εννοιών, θα μπορούσε να είναι η αφοσίωση. Κι αυτή η τελευταία είναι απαραίτητη στην πραγματοποίηση κάθε προσωπικού ονείρου.
Φυσικά, κάποτε η υπομονή εξαντλείται και η επιμονή αστοχεί. Τα αποθέματα του καθενός εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες. Κάποιοι από αυτούς είναι η ηλικία, οι σημαντικές εμπειρίες στην διαμόρφωση του χαρακτήρα, οι προσωπικές αντιλήψεις αλλά και η φύση του στόχου. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία τελικά κανείς πασχίζει άδικα, όπως υπάρχουν και στόχοι που από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα καταλήγουν να μην εκφράζουν το άτομο. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει ο κοινωνικός παράγοντας ο οποίος διαμορφώνει μαζικά τους επιθυμητούς στόχους που το άτομο οφείλει να θέτει ως επιτυχημένο κοινωνικό μέλος. Στις σύγχρονες δομές, το είδος αυτών των στόχων συνήθως είναι είτε υλικοί είτε επαγγελματικοί.
Η ουσία όμως βρίσκεται στην πραγμάτωση εκείνων των εσωτερικών επιθυμιών που κάνουν το άτομο καλύτερο μέσω της πνευματικής ωρίμανσης, της συναισθηματικής εξέλιξης και της εμβάθυνσης της σκέψης του. Τα στοιχεία αυτά έχουν την δυνατότητα να απελευθερώσουν το άτομο από πνιγηρά ατομικά ή κοινωνικά στερεότυπα που του υποδεικνύουν τον θεμιτό τρόπο ζωής με τους επιθυμητούς στόχους πραγμάτωσης. Έτσι το άτομο μπορεί να κοιτάξει εντός του και να θέσει έναν σκοπό του οποίου το ταξίδι αλλά και ο προορισμός να αφορά την εσωτερική του ανύψωση. Ειδικά σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής όπως αυτή που ζούμε, η ουσία βρίσκεται στην ανανέωση των προσωπικών και κατά συνέπεια συλλογικών αξιών. Με την υλική ευμάρεια να ελαχιστοποιείται και την επαγγελματική σταδιοδρομία να δυσχαιρένεται, οι κοινωνικοί μας στόχοι μπορούν να αποκατασταθούν από συλλογικά ιδεώδη που μέσα στον χρόνο ίσως αποκτήσουν την δυνατότητα αφενός να προοδεύουν το άτομο προσωπικά μέσω της πνευματικής ευμάρειας Αφετέρου τα κοινωνικά υποκείμενα συλλογικά, μέσω της μετουσίωσης της κοινωνικής προόδου με νέους όρους και όχι οικονομικούς. Σε αυτή την διαδικασία, η υπομονή και η επιμονή, είναι δύο εργαλεία απαραίτητα ώστε να αποφευχθεί η μαζική απογοήτευση και να αντικατασταθεί από την συλλογική δημιουργία.
Γράφει η Μαρία Μάρκου για το k-mag.gr
