Σήμερα, καθώς γὐριζα στο σπίτι μου, είδα έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να περπατάει μόνος του, πολύ αργά και ιδιαίτερα προσεκτικά. Συνέχισα το δρόμο μου, όμως κάτι με έκανε να γυρίσω…
Τον πλησίασα και τον ρώτησα που πηγαίνει. Μου απάντηστε στο Coles, το οποίο είναι περίπου 2χλμ μακριά, οπότε προσφέρθηκα να τον μεταφέρω μέχρι εκεί με το αμάξι μου. Στο πρόσωπό του σχηματίστηκε το πιο ειλικρινές χαμόγελο του κόσμου καθώς δεχόταν.
Καθοδόν διαπίστωσα πως ήταν κατά 80% τυφλός και έμενε μόνος τα τελευταία 20 χρόνια, από τότε που πέθανε η γυναίκα του. Πριν 2 χρόνια τον χτύπησε ένα αμάξι – το οποίο παρεπιπτόντως τον εγκατέλειψε – με αποτέλεσμα να έχει έναν σπασμένο γοφό. Στο τέλος μου είπε κάτι που στεναχώρησε ακόμη περισσότερο… Κανείς ποτέ δε τον πλησίασε από καλοσύνη, όπως είχα κάνει εγώ.
Οι ηλικιωμένοι είναι μοναχικοί επειδή εμείς τους αποφεύγουμε. Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον να χρειάζεται τη βοήθειά σας, μη διστάσετε να την προσφέρετε, παρέα με ένα χαμόγελο. Έχουν περάσει πάρα πολλά και είναι άδικο να τους αφήνουμε στο περιθώριο, μόνο και μόνο λόγω ηλικίας.
