«ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ οι άνθρωποι και θέλουν να τους έχουν φίλους τους και ποιους μισούν, καθώς και για ποιον λόγο -αφού όμως πρώτα δώσουμε τον ορισμό της φιλίας και της αγάπης…
ΑΣ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ ΚΑΠΟΙΟΝ και θέλω να τον έχω φίλο μου θα πει θέλω γι’ αυτόν καθετί που το θεωρώ καλό, όχι για να κερδίσω κάτι ο ίδιος, αλλά αποκλειστικά για χάρη εκείνου· κάνω μάλιστα και ό,τι μπορώ για να αποκτήσει αυτά τα καλά εκείνος.
ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ με τον ίδιο τρόπο που είπαμε και αγαπιέται με τον ίδιο τρόπο: όσοι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι αυτού του είδους, θεωρούν ότι είναι φίλοι. Με όλα αυτά να τα έχουμε δεχτεί, καταλήγουμε πια -υποχρεωτικά- στο ότι φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τα καλά και λυπάται με τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στον φίλο του -και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο για χάρη εκείνου.
Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ Ή ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ, και επιπλέον είναι εντελώς απαραίτητη για τη ζωή. Πραγματικά, κανένας δεν θα επέλεγε να ζει δίχως φίλους, κι ας είχε όλα τα υπόλοιπα αγαθά. Ακόμη και οι πλούσιοι άνθρωποι όπως και αυτοί που έχουν αξιώματα και εξουσία, έχουν – όλος ο κόσμος το πιστεύει- ιδιαίτερα μεγάλη ανάγκη από φίλους.
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΙΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΛΗΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ τους κατάστασης, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα της ευεργεσίας, η οποία γίνεται κατά κύριο λόγο και στην πιο αξιέπαινη μορφή της προς τους φίλους; Και από την άλλη, πώς θα μπορούσε όλη αυτή η καλή κατάσταση να διατηρηθεί και να διαφυλαχθεί δίχως τους φίλους;
ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΣΟ ΕΠΙΣΦΑΛΕΣΤΕΡΗ είναι. Αλλά και στη φτώχεια και στις άλλες δυστυχίες της ζωής οι άνθρωποι θεωρούν τους φίλους ως το μόνο καταφύγιο. Ίσως όμως τα πράγματα θα γίνονταν σαφέστερα σε σχέση με το θέμα αυτό, αν πρώτα γνωρίζαμε ποιο είναι ακριβώς το αντικείμενο της αγάπης, αυτό που γεννάει τη φιλία.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ και να γεννάει τη φιλία το καθετί, παρά μόνο αυτό που είναι άξιο να αγαπηθεί και να προκαλέσει τη φιλία, και τέτοιο θεωρείται πως είναι το αγαθό, το ευχάριστο, και το χρήσιμο.
ΑΥΤΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ και γίνονται φίλοι για τη χρησιμότητα, δεν αγαπούν τον άλλον καθεαυτόν, αλλά για το αγαθό που μπορεί να πάρουν από αυτόν. Το ίδιο και στην περίπτωση που οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον και γίνονται φίλοι για χάρη της ευχαρίστησης- πραγματικά, οι άνθρωποι αγαπούν τους χαριτολόγους όχι για τον χαρακτήρα τους, αλλά γιατί τους είναι ευχάριστοι.
ΑΥΤΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ συμπτωματικό, αφού το πρόσωπο που αγαπιέται δεν αγαπιέται επειδή είναι αυτό που είναι, αλλά επειδή εξασφαλίζει σ’ αυτόν που το αγαπάει κάποιο αγαθό ή κάποια ευχαρίστηση.
Ε, ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ εύκολα, αν τα δύο μέρη δεν παραμένουν αυτό που ήταν- πραγματικά, αν ο ένας δεν είναι πια ευχάριστος χρήσιμος στον άλλον, ο άλλος παύει να τον αγαπάει».
Απόσπασμα από τη Ρητορική του Αριστοτέλη, Βιβλίο Πρώτο.
